BELLINI GIOVANNI

Alegoria świętości

The Sacred Allegory.

c.1490-1500.

Oil and tempera on panel, 73x119 cm.

Galleria degli Uffizi, Florence, Italy.

Obraz podzielony został na dwie części. U góry mamy świat przyrody, świat naturalny. Poniżej widzimy sztuczną platformę, na której umieszczeni zostali ludzie.

Na platformie, która jest konstrukcją wykonaną ręką człowieka widzimy kobiety , matki dzieci oraz same dzieci na środku.

Dzieci znajdują się w centrum uwagi zarówno postaci dorosłych tam widocznych jak i widza obrazu. Roślina w donicy i dziecko prezentują wzrost fizyczny - dziecko wzrasta jak roślina i jest to pewien okres w jego życiu. Ruch wzrostu dokonuje się w górę.

Następną fazą rozwoju dziecka, o której mówi artysta, jest wzrost umysłu dziecka. Został pokazany jako wzrost o innym charakterze, bo dotyczy nie ciała ale umysłu, stąd prezentuje go przemieszczanie się dziecka w kierunku poziomym, z prawa na lewo, w kierunku innym od pionu.

Bellini wyróżnia dwie fazy wzrostu. Prezentuje je pokazując dziecko na dwóch chustach. Na tej z prawej strony dziecko bawi się samo. Na tej z lewej strony dziecko spotyka się z drugim dzieckiem.

Dzieciom pilnie przygląda się starszy mężczyzna z siwą brodą, człowiek doświadczony i można przypuszczać , że rozumny. Pod jego okiem dzieci rozwijają się, on stoi bliżej miejsca gdzie się spotykają. Można się domyślać, że zabawę obserwują matki i pozostają z boku , nie wtrącając się do niej.

Z prawej stronie dwóch młodzieńców: biały i czerwony, dobry i zły. Odbiciem tych dwóch jest w górze, nad nimi budynek , stojący nad wodą i układ dwóch jego ścian, jasnej i zacienionej - jasna jest nad złym - prostą drogą do sukcesu może być tylko czynienie zła (zabrać drugiemu by mieć, odpędzić, by nie przeszkadzał). Zacieniona ściana umiejscowiona jest nad dobrym, bo uprzejmość i delikatność musi być wydobyta z ukrycia, by mogła zaistnieć, musi być wydobyta przez tego mężczyznę, który przygląda się pilnie dzieciom, przez nauczyciela.

A potem to już pozostaje wyjście z tej sztucznej platformy, a dokąd , to pokazuje układ mozaiki na podłodze. Jej kostka układa się w pasy wskazujące głębię obrazu, gdzie jest natura, a w niej widoczne są budowle, twory człowieka. Człowiek wzrasta, rozwija się, uczy się przebywać z innymi, uczy się odróżniać dobro od zła, po czym może być aktywny i twórczy.

W świecie naturalnym człowiek stworzył swój świat, świat moralny, w którym obowiązują reguły współżycia i do którego trzeba kolejne pokolenie wprowadzić, bo samo z siebie nie odnajdzie do niego wejścia.